Categorie: Blog

Het is spitsuur in de metro van Rotterdam. Een conducteur vraagt een groepje jongeren om hun ov-chipkaart. Eén van hen reageert fel: “Waarom doe je zo moeilijk? Jij moet mij niet zo aankijken.” De sfeer slaat in één seconde om. De conducteur voelt zich bedreigd, de jongeren voelen zich aangevallen. Dit is geen uitzondering, dit is de dagelijkse realiteit van straatagressie in het openbaar vervoer.

De bus, tram of trein als spanningsveld
In grote steden als Amsterdam, Rotterdam en Den Haag vormen het openbaar vervoer en de stations steeds vaker het toneel van spanningen tussen jongeren en personeel. Wat begint met een simpele controle of een opmerking over gedrag, eindigt regelmatig in een verhitte discussie of zelfs een confrontatie. “Ik probeer gewoon m’n werk te doen, maar ik krijg meteen een grote mond,” zegt een tramconducteur in Den Haag. “Je weet nooit of het alleen bij woorden blijft.”

Waarom escaleren zulke situaties zo snel?
De oorzaak ligt vaak dieper dan een gemiste check-in. Jongeren voelen zich snel aangesproken of beoordeeld, zeker als ze het gevoel hebben dat ze op uiterlijk of afkomst worden gefilterd. Aan de andere kant werken conducteurs onder hoge druk, hebben ze veel meegemaakt en voelen ze zich vaak onveilig. Als beide partijen op scherp staan, hoeft er maar iets kleins te gebeuren om de vlam in de pan te laten slaan.

Wat zeggen we wél – en wat niet?
Het probleem is niet alleen wat er gezegd wordt, maar ook wat er niet wordt uitgesproken. Jongeren voelen zich niet gerespecteerd, personeel voelt zich niet serieus genomen. De onderliggende frustraties blijven opstapelen en er is weinig ruimte voor nuance of begrip in een snel rijdende tram of op een druk perron.

Wat kunnen we doen om deze spanning te verminderen?
Het begint bij communicatie en wederzijds begrip. Openbare vervoersbedrijven kunnen personeel beter trainen in het herkennen van spanningssignalen en in het omgaan met verbale agressie. Tegelijkertijd is het essentieel om ook jongeren bewust te maken van hun gedrag, houding en de impact daarvan op anderen. Initiatieven waarbij jongeren en OV-medewerkers met elkaar in gesprek gaan, kunnen veel betekenen.

Waarom dit belangrijk is voor Straatagressie.nl
Bij Straatagressie.nl zien we hoe misverstanden en frustraties kunnen leiden tot onveilige situaties in het openbaar vervoer. We geven trainingen aan OV-personeel om beter om te gaan met agressie, én we werken met jongeren om hen bewust te maken van hun houding en gedrag. Door beide kanten te begrijpen en te versterken, bouwen we aan een veiliger openbaar vervoer – voor iedereen.

Je ziet het steeds vaker: jongeren die via Instagram of TikTok met elkaar in de clinch liggen. Wat begint met een paar stories of comments, eindigt soms in een confrontatie op het schoolplein of in de buurt. Social media beef is geen onschuldig digitaal spelletje meer – het is een nieuwe vorm van straatagressie die zich razendsnel verspreidt.

Online status = straatstatus Voor veel jongeren is hun online imago minstens zo belangrijk als wat er op straat gebeurt. Een sneer op TikTok, een expose via Snapchat, of een openbare discussie op Instagram kan voelen als een directe aanval op hun eer. En in een wereld waarin status alles is, moet je laten zien dat je je niet laat kennen. “Als iemand mij voor schut zet op Insta, dan móét ik iets terugdoen,” zei een 15-jarige leerling tijdens een training van Straatagressie.nl.

Van woorden naar daden Het probleem is dat de grens tussen online en offline steeds vager wordt. Een paar woorden op een scherm kunnen leiden tot echte gevechten. Jongeren nemen hun hele vriendengroep mee om ‘het even uit te praten’, en voordat je het weet, is er sprake van groepsdruk, intimidatie of zelfs geweld. En vaak voelt niemand zich echt verantwoordelijk: “Het was maar een grap,” of “Hij begon.” Maar de gevolgen zijn serieus – voor de jongeren zelf, hun omgeving én de professionals die ermee te maken krijgen.

Wat kun je doen? Herkenning is stap één. Leraren, jongerenwerkers en ouders moeten begrijpen hoe belangrijk die online wereld is voor jongeren. Als je ziet dat een leerling gespannen of boos is zonder duidelijke reden, kijk dan ook naar wat er online speelt. Daarnaast is het belangrijk om jongeren te trainen in hoe ze met digitale spanningen om kunnen gaan. Communicatietraining, zelfbeheersing en het herkennen van groepsdruk zijn daarin essentieel.

Waarom dit belangrijk is voor Straatagressie.nl Bij Straatagressie.nl richten we ons niet alleen op fysieke confrontaties, maar ook op de dynamieken die daaraan voorafgaan – óók online. We zien hoe social media een katalysator kan zijn voor agressie, en trainen jongeren en professionals om deze signalen op tijd te herkennen. Door het bespreekbaar te maken, gedragsalternatieven te bieden en de-escalatietechnieken aan te leren, zorgen we ervoor dat digitale woorden niet eindigen in fysieke daden. Want ook online begint de aanpak van straatagressie.

Als je een jongere vraagt hoe het voelt om in armoede op te groeien, krijg je vaak een antwoord vol frustratie. “Het is altijd vechten om rond te komen.” “Ze zeggen dat je iets moet doen, maar je hebt geen kans.” Dit gevoel van uitzichtloosheid komt niet uit het niets. Het is het resultaat van een samenleving die jongeren, vooral in achtergestelde gebieden, weinig te bieden heeft. Maar hoe heeft het zover kunnen komen, en wat kunnen we doen om deze vicieuze cirkel te doorbreken?

Een strijd om te overleven Voor veel jongeren is armoede geen tijdelijk probleem, maar een constante factor die hun keuzes beïnvloedt. Als ze elke dag struggelen om hun basisbehoeften te dekken, is het moeilijk om verder te denken dan de korte termijn. Geld verdienen wordt dan vaak de enige manier om vooruit te komen. En voor sommigen betekent dat criminaliteit. “Je krijgt geen kans om te studeren, geen kans op werk, en de straat biedt de enige manier om snel geld te verdienen,” vertelt een 19-jarige uit Amsterdam-Noord.

De verleiding van de snelste uitweg Maar het is niet alleen de armoede die jongeren naar criminaliteit duwt. Het is de ervaring van uitsluiting, van een samenleving die hen geen kansen biedt. Als je in armoede leeft en geen werk kunt vinden, lijkt de keuze tussen geweten en geld soms simpel. Criminele netwerken bieden snelle oplossingen, en voor jongeren die niets te verliezen hebben, kan het een verleidelijke uitweg zijn. Iedere keer dat ze worden geconfronteerd met de realiteit van hun situatie, groeit de druk om te kiezen voor de snelle manier, ook al weet men dat het niet de juiste is.

Hoe doorbreek je de cirkel? De oplossing ligt in meer dan alleen het aanpakken van criminaliteit. Het gaat om het bieden van echte kansen. Onderwijs, werkgelegenheid, en een sociaal vangnet kunnen jongeren de tools geven om een ander pad te kiezen. Initiatieven die zich richten op het ontwikkelen van vaardigheden en het versterken van zelfvertrouwen hebben laten zien dat wanneer jongeren het gevoel hebben dat er voor hen gezorgd wordt, ze minder snel de verleiding van criminaliteit zullen volgen. Ook begeleiding en mentorschap spelen een cruciale rol in het helpen van jongeren om betere keuzes te maken.

Waarom dit belangrijk is voor Straatagressie.nl Bij Straatagressie.nl zien we dagelijks hoe armoede en sociale uitsluiting leiden tot frustratie en agressie. Wij trainen jongeren in het omgaan met deze spanningen, en helpen ze te begrijpen dat er alternatieven zijn voor geweld en criminaliteit. Door jongeren weerbaar te maken en ze communicatieve en sociale vaardigheden aan te leren, versterken we hun zelfbeeld en toekomstperspectief. Daarnaast trainen we hulpverleners in het omgaan met jongeren uit risicogebieden, zodat ook zij op een effectieve en respectvolle manier kunnen bijdragen aan gedragsverandering. Want uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel: een toekomst waarin iedereen, ongeacht achtergrond of postcode, de kans krijgt om op eigen kracht een beter leven op te bouwen.

Als je een jongere vraagt wat hij van de politie vindt, krijg je vaak een cynisch antwoord. “Ze pakken ons altijd als eerste.” “Ze zijn er niet om ons te helpen.” Dit wantrouwen tussen jongeren en politie is niet zomaar ontstaan. Het is een opeenstapeling van ervaringen, van gevoelige controles tot escalaties die eindigen op het nieuws. Maar hoe is het zover gekomen, en belangrijker nog: hoe kunnen we dit veranderen?

Een geschiedenis van wantrouwen Voor veel jongeren, vooral in stedelijke gebieden, is contact met de politie zelden positief. Preventief fouilleren, etnisch profileren en harde optredens bij opstootjes hebben ervoor gezorgd dat ze de politie niet als beschermers zien, maar als een vijand. “Als ik met mijn vrienden op straat sta, worden we standaard aangekeken alsof we iets fout doen,” vertelt een 17-jarige uit Amsterdam-West. De perceptie dat jongeren met een migratieachtergrond vaker gecontroleerd worden is niet nieuw, maar het versterkt wel het gevoel van onrechtvaardigheid en uitsluiting.

Incidenten versterken de kloof Elke confrontatie die escaleert, elke video van politiegeweld die viraal gaat, bevestigt voor jongeren het beeld dat ze al hebben. Ze voelen zich niet gehoord of serieus genomen, terwijl agenten tegelijkertijd vaak onder hoge druk werken en zich onbegrepen voelen. Dit creëert een vicieuze cirkel: jongeren reageren vijandig op de politie, de politie wordt strenger, en het wantrouwen groeit verder. Het gebrek aan representatie binnen de politie draagt hier ook aan bij: als je niemand in uniform ziet die op jou lijkt of je achtergrond begrijpt, wordt het lastiger om vertrouwen op te bouwen.

Hoe doorbreken we dit patroon? De oplossing ligt niet in harder optreden, maar in beter contact. Initiatieven waarin jongeren en politie op een laagdrempelige manier met elkaar in gesprek gaan, hebben laten zien dat begrip aan beide kanten kan groeien. Politieagenten die zichtbaar en benaderbaar zijn buiten crisissituaties, bouwen aan een relatie waarin respect de basis vormt. Ook trainingen in communicatie, intercultureel begrip en de-escalatie kunnen ervoor zorgen dat ontmoetingen minder snel uit de hand lopen. Echte verandering vraagt om dialoog én actie.

Waarom dit relevant is voor Straatagressie.nl Bij Straatagressie.nl zien we dagelijks hoe belangrijk goede communicatie is in het omgaan met agressie en conflict. We trainen professionals, maar ook jongeren, in hoe ze beter kunnen omgaan met spanningen – zowel op straat als in contact met gezag. Door bewustwording, weerbaarheid en dialoog te stimuleren, kunnen we bijdragen aan het herstel van vertrouwen tussen jongeren en politie. Wij geloven dat als beide partijen elkaar écht leren begrijpen, er ruimte ontstaat voor een nieuwe vorm van samenwerking. Want uiteindelijk hebben beide groepen hetzelfde doel: een veilige, eerlijke en leefbare stad voor iedereen.

Ik scrol door TikTok en binnen een paar minuten zie ik meerdere video’s van jongeren in dure trainingspakken, zwaaiend met stapels geld. De captions? “Hustle never stops” en “Geen diploma nodig om rijk te worden”. Dit is het beeld dat veel jongeren tegenwoordig voorgeschoteld krijgen. Een wereld waarin status, geld en straatmentaliteit belangrijker lijken dan bijdragen aan de maatschappij, een diploma of een baan.

De invloed van social media TikTok en Instagram zijn niet alleen onschuldige platforms meer waar jongeren alleen dansjes en challenges delen. Het is een plek waar straatcultuur soms wordt verheerlijkt. Drillrap-video’s, gevechten op straat en beelden van dure auto’s en merkartikelen creëren een ideaalbeeld waarin criminaliteit wordt geromantiseerd. Jongeren zien dit en kunnen denken dat dit de weg naar succes is.

Van online naar offline Wat online begint als een ‘grappige’ trend, kan offline serieuze gevolgen hebben. Jongeren nemen gedragingen en taalgebruik over van influencers en rappers die hun leven via social media tentoonstellen. Als je dagelijks hoort dat respect afdwingen met geweld normaal is, ga je het vanzelf geloven. En als je ziet dat jongens uit jouw wijk via deze weg snel geld verdienen, wordt de verleiding groot om hetzelfde te doen.

Hoe doorbreken we deze cirkel? We moeten jongeren mediawijsheid bijbrengen. Laten zien dat wat ze online zien niet de realiteit is. Dat achter al die luxe vaak een harde wereld schuilgaat. Daarnaast moeten er meer positieve rolmodellen zichtbaar zijn. Mensen die laten zien dat succes ook anders kan, zonder straatmentaliteit en criminaliteit. Of mensen die wel vanuit die cultuur komen, maar hun invloed inzetten in positieve zin.

Social media is machtig, maar wij kunnen bepalen hoe we die macht gebruiken. Laten we ervoor zorgen dat jongeren niet alleen de illusie van succes zien, maar ook de echte wegen naar een betere toekomst.

Ik loop een school binnen in Amsterdam. De jongeren hangen een beetje in hun stoelen, ogen glijden over hun telefoonschermen. Ik vraag: “Wie van jullie denkt dat school de beste weg is naar succes?” Een paar handjes gaan omhoog. “En wie denkt dat je met hustle en de juiste connecties verder komt?” Bijna de hele klas steekt hun hand op.

Dit is geen toeval, in de Randstad zie je een verschuiving. De straat is niet alleen een plek waar je opgroeit, het is een mentaliteit geworden. Een mentaliteit die draait om status, hustle en overleven.

De nieuwe definitie van ‘succes’
Succes wordt niet meer bepaald door diploma’s of hard werken voor een baas. Het gaat om hoe snel je geld kan maken, hoe groot je auto is en hoeveel respect je krijgt op straat. Jongeren zien dat snel geld haalbaar is – of dat nu via muziek, ondernemen of criminaliteit is. De muziek en sociale media versterken dit beeld: flashy lifestyle, dure horloges, en mannen die praten over ‘grinden’ en ‘op de hustle blijven’. En laten we eerlijk zijn, als je in een wijk woont waar werkloosheid en armoede hoog zijn, dan klinkt dat veel aantrekkelijker dan een 9-tot-5 baan.

Geweld als statussymbool
Daar komt nog iets bij: Respect krijg je niet zomaar. In sommige kringen moet je laten zien dat je niet met je laat sollen. En hoe laat je dat zien? Door hard te zijn. Door niet terug te deinzen voor een confrontatie. Door een mes op zak te hebben ‘voor als het moet’. Dit is geen overdreven angstzaaierij, dit is de realiteit in delen van Rotterdam, Den Haag en Amsterdam.

Een tijdje terug sprak ik een jongen van 16 die met een vriend was opgepakt voor een steekpartij. Ik vroeg hem: “Waarom droeg je een mes?” Zijn antwoord was simpel: “Iedereen doet het. En als iemand mij pakt, moet ik iets terug kunnen doen.”

Hoe keren we dit om?
Je kan jongeren niet simpelweg vertellen dat ze het ‘verkeerde’ pad bewandelen. Ze hebben rolmodellen nodig die laten zien dat succes ook anders kan. Niet alleen topsporters of artiesten, maar ook ondernemers, docenten, en advocaten die uit dezelfde buurten komen. Ze moeten zien dat je niet verhard hoeft te zijn om ver te komen.

Daarnaast moet er een eerlijke conversatie zijn over waarom jongeren deze keuzes maken. Armoede, discriminatie, en een gebrek aan kansen spelen een grote rol. Alleen roepen dat ze op het ‘rechte pad’ moeten blijven, is te makkelijk.

Waarom dit relevant is voor Straatagressie.nl
Bij Straatagressie.nl begrijpen we dat het aanpakken van straatcultuur en de verharding onder jongeren niet stopt bij regelgeving of straffen. Het gaat om bewustwording, educatie en de juiste begeleiding. Door jongeren te trainen in zelfreflectie, communicatieve vaardigheden en conflictbeheersing, bieden we hen alternatieven die verder reiken dan de straat. Wij geloven dat verandering begint bij gesprek en voorbeeldgedrag, en dat het laten zien van andere wegen naar succes de sleutel is tot een veiligere samenleving.

De verharding van de maatschappij onder jongeren is een feit. Maar het betekent niet dat er geen weg terug is. We moeten het gesprek aangaan, de juiste mensen op de voorgrond zetten en laten zien dat er meer manieren zijn om te winnen dan de straatmentaliteit die nu overheerst.

 

‘Fuck it, als ik maar geld verdien’

Wanneer je de dealers van vroeger vraagt waarom ze dealen, delen ze verhalen die mij als persoon raken. Ik kan er ergens wel begrip voor opbrengen. Een verhaal die me altijd bij blijft was van een goeie vriend. Zijn vader was al een tijdje in een gevangenis in Duitsland. Zijn zus werkte als prostituée. ‘Kijk Shey, je weet, mijn zus is echt knap. Elke keer dat ze ging werken als secretaresse bij grote gerenommeerde bedrijven werd mijn zus seksueel betast. Mijn zus kon daar niets aan doen behalve stoppen bij dat bedrijf. Diegene door wie zij werd betast had altijd een hoge functie in dat bedrijf. Wanneer ze na weken van aarzelen toch een melding deed, werd ze niet serieus genomen. Op een gegeven moment kwam mijn zus thuis, en zei: ‘weet je wat, als al die gore mannen me toch al betasten en er vrijuit mee gaan wordt het tijd dat ze hiervoor gaan betalen’. Zo begon haar carrière in de prostitutie,’ eindigde mijn vriend zijn woorden.

Flashback
Ik kan me herinneren dat we met een groep vrienden op een bankje zaten en mijn close vriend een telefoontje kreeg van zijn zus die huilend aan de telefoon vertelde dat ze verkracht is door haar baas. Alle aanwezigen werden furieus toen me vriend het verhaal met ons deelde. We pakten direct allerlei objecten van de straat op. Een ander belde een vriend om te vragen naar een wapen. We waren vastberaden om die man te ontvoeren en zijn leven zuur te maken. Ze belde later op en zei: ‘Laat het gaan, ik los het zelf op. Ik los het zelf op. Jullie gaan jullie zelf in problemen brengen.’
We hebben die dag geschreeuwd en gehuild maar niemand ….heeft….. iets….. opgelost.

Best heftig bedenk ik me nu, ik was zelf nog een jaar of 16/17. Nu ik trainer ben, heb ik inzichten in hoe moeilijk het voor vrouwen is om seksuele intimidatie te begrenzen. Ik begrijp nu pas hoe gebroken de zus was om te geloven dat prostituee worden de oplossing is van haar probleem.

De stap naar criminaliteit 
Gerenommeerde psychologen hebben weleens verteld dat criminaliteit bij mannen in drie stappen begint:

• Je ziet het en verafschuwt het.
• Wanneer het in je omgeving blijft, wen je eraan.
• Wanneer je eraan went, raak je er beïnvloed door.

Bij mijn close vriend verliep het ook ongeveer in die drie stappen. Hij verafschuwde zijn vader voor de daad die zijn vader had begaan en had een hekel aan alles wat te maken had met criminaliteit. Maar de vrienden van zijn vader bleven in beeld en ondersteunden het gezin, zijn zusje werd prostituee en kreeg vrienden in dat milieu die over de vloer kwamen. Voor hem werd dit op een gegeven moment als normaal gezien en hij raakte er langzamerhand door beïnvloed. Het was geen bewuste keuze die hij nam, het werd stap voor stap zijn enige oplossing naar stabiliteit. Na de middelbare school verdween hij van de radar. Voor alle overheidsinstanties was hij een normaal jongvolwassene die zijn MAVO diploma heeft behaald en is gaan leven. Voor mij is hij een broeder die ik op afstand moet houden omdat zijn pad niet meer bij de mijne past. Maar ik hou nog steeds van hem als een broer en ik bid tot god voor zijn bescherming van de wereld waar hij in is verleidt.

De jongeren van nu 
Als ik tegenwoordig praat met de jongeren die dealen en de jongeren vragen stel over hun familie en keuzes, kom ik er snel achter dat de meeste jongeren het meer doen voor het imago. Het lijkt wel een trend om crimineel te zijn. Showen met geld om indruk te maken. Dure kleding om te pronken en te laten zien dat zij het kunnen betalen. Er heerst zelfs een motto onder jongeren: Het maakt niets uit hoe je het verdient, zolang je geld maar laat regenen.

Stabiele gezinnen waarbij jongeren diep in de criminaliteit zitten, is een normaal begrip geworden. Dealer worden, is niet meer een gevolg van opgroeien in een achterstandswijk. Ook de jongeren in nette buurten willen treden in de voetsporen van Escobar en verheerlijken de acties van criminele groepen. Het is niet alleen pronken met geld, maar een attitude aannemen van niet vies zijn van een wapen dragen en/of gevaarlijk gek kunnen zijn als het moet. Ze willen een duidelijke positie innemen dat zij voor geen enkel gevaar aan de kant gaan.

Ik probeer tijdens mijn trainingen de jongeren uit te leggen dat effort maken een cruciaal onderdeel is. Wat makkelijk komt hoeft niet goed te zijn. Het is moeilijk om nee te zeggen tegen drugs. Makkelijker om ja te zeggen. Moeilijk om nee te zeggen tegen groepsdruk en makkelijk om ja te zeggen. Moeilijk om echt te werken en jouw studie af te ronden. Makkelijker om school te skippen en op zoek te gaan naar fraude. Het belangrijkste wat ik de jongeren meegeef is: Geld zonder doel heeft geen waarde!

Ik hoop dat wij de jongeren van tegenwoordig, onze toekomst, kunnen begeleiden in deze nieuwe global village waar ze beïnvloed worden van alle kanten van de wereld. Dat we hun gezicht de juiste kant opduwen. Wees niet bang om wat te zeggen van het gedrag al denk je  dat je jezelf als volwassene in problemen kunt brengen. We moeten strijden voor het goede, het licht zijn tegen het kwaad al moeten we soms daar een risico voor nemen.

Het verhogen van celstraffen is niet de oplossing. We moeten het brein verlichten tegen het kwaad dat onze kinderen probeert te vernietigen.

Met vriendelijke groet en veel liefde vanuit Shey,
Een jongen van de straat.